PROLOG

Nowy lokator małego mieszkanka nad antykwariatem w Hogsmeade nie był nikomu znany, ba, niektórzy nie mieli pewności co do faktycznej liczby osób przebywających na stałe w tamtym miejscu. Tajemniczy jegomość nie miewał gości, sowy nie dostarczały przesyłek, a jedynym dowodem na istnienie tego człowieka było blade światło widoczne wieczorami z okna od strony Ulicy Głównej oraz cień — lub cienie — migające w szybie. Kim były te wszystkie osoby? Czarodzieje nie śpieszyli się do poznania odpowiedzi na to pytanie.

I dobrze. Tłum nachalnych ludzi szturmujących dom był ostatnią rzeczą, której mógłby chcieć Cecil Ilan. Zwłaszcza teraz, kiedy jego marzenia powoli zaczynały się spełniać. Całe życie czekał na ten moment, a biorąc pod uwagę fakt, od jak dawna chodzi po tym świecie, jego cierpliwość była godna podziwu. Musiał jeszcze tylko dopiąć kilka guzików, aby jego misterny plan powiódł się w stu procentach.

Mężczyzna stał przy grubo ciosanym stole, pochylając się nad pergaminem oświetlonym jedynie przez świecę stojącą nieopodal. Cisza panująca wokół wydawała się namacalna, po chwili jednak dojść można było do wniosku, że to nie zwykłe milczenie, a napięcie pełne wyczekiwania. Cecil od ponad trzech godzin studiował niepozorny kawałek kartki, wyrwany niedbale z księgi, której szukał od naprawdę długiego czasu. Im dłużej przyglądał się tajemniczym znakom, tym bardziej czuł się winny, że nie zdążył jeszcze podziękować swoim dzieciom za determinację, z jaką pomagali mu osiągnąć cel. Ale przecież niedługo będzie mógł im się odwdzięczyć, więc nie było potrzeby się tym teraz zamartwiać... Dawał sobie rok, ostatni rok, w ciągu którego wszystko MUSIAŁO pójść gładko.

Podłoga skrzypnęła, kiedy w pokoju pojawiła się młoda kobieta i jakiś młodzieniec. Oboje nie mogli mieć więcej jak dwadzieścia lat, chłopak nawet nieco mniej, bo w jego rysach widoczne były jeszcze ślady czegoś dziecięcego i niewinnego. Natomiast uroda dziewczyny tak onieśmielała i zapierała dech, że ów młodzian stojący obok niej wydawałby się tym przejęty, gdyby nie to, że byli rodzeństwem.

— Eric właśnie wrócił ze szkoły, przyjęli go, chociaż z początku dyrektorka nie do końca nam uwierzyła. — Córka Cecila, Gwen, odezwała się nagle, wychodząc krok naprzód.

Dopiero teraz wyraźnie można było dostrzec to, jak była piękna — miała sięgające ramion kruczoczarne włosy, nieskazitelną bladą cerę i iskrzące się czarne oczy, w świetle płomienia nabierające dziwacznego, pomarańczowego refleksu.

— A ten człowiek, którego kazałeś mi odnaleźć, czeka na dole — dodała znacznie ciszej, jakby nie chcąc, by ich gość ją usłyszał.

— Przyprowadź go — rzucił krótko, odwracając się w stronę swoich dzieci. Obdarzył je ciepłym uśmiechem, a kiedy dziewczyna wyszła, zbliżył się do swojego syna. — Gotowy na nowy rok szkolny?

Chłopak pokiwał głową, przez co kilka kosmyków przydługich, ciemnych włosów opadło mu na czoło. Był bardzo podobny do siostry, choć nie tak urodziwy i nieco wychudzony; na szczupłej twarzy wyraźnie rysowały się kości policzkowe, a grube czarne brwi zdawały się "ratować" aparycję chłopca przed byciem całkowicie przeciętną.

— Tak, ale nie rozumiem jednej rzeczy... Dlaczego Hogwart zostawiliśmy na koniec? Tyle lat przebywaliśmy w Anglii, zamiast rozpocząć to wszystko od tej szkoły, ja i Gwen musieliśmy najpierw męczyć się w Beauxbatons, a później jeszcze Durmstrang i ten polski Magikus...

— Ericu — zwrócił się do syna Cecil — tu nie ma co rozumieć. Tak po prostu wyszło, nie ukrywam, że może jest w tym trochę racji, ale teraz już na to za późno. Poza tym...

Nie dokończył, bo wróciła Gwen z jakimś mężczyzną. Wyglądał tak, jakby tego ranka zbudził się i nawet nie pomyślał, że po zmroku skończy w podobnym miejscu. Nie wyróżniało się w nim też nic, co świadczyłoby o tym, że był czarodziejem.

— Doskonale — mruknął pod nosem stary Ilan, po czym gestem wygonił swoje potomstwo z pomieszczenia. — Proszę przyjrzeć się tym słowom i je dla mnie przetłumaczyć. Doszły mnie słuchy, że jest pan ekspertem w swojej dziedzinie. To prawda?

Gość nawet nie zauważył błysku stali, kiedy gospodarz mijał stojącą pod ścianą toaletkę. Tym razem nie pozwoli, aby cokolwiek poszło nie po jego myśli, dlatego trudno się dziwić wściekłości, jaka ogarnęła Cecila Ilana w momencie, kiedy drugi mężczyzna powoli pokręcił głową i odparł, jąkając się:

— N-Nie.

Żaden czarodziej zapewne nie chciałby też wiedzieć, jaką cenę zapłacił ten biedny człowiek za błędnie podaną Ilanowi informację.